אני שר. זה שר בי - أنا أغني. الغناء في داخلي

‍

פרויקט חייו, במובן מסוים, של אחד בשם ריצ'רד קליין הוא להציג את כתבי פרויד וכתבי לאקאן שפה לצד שפה, גרמנית או צרפתית לצד האנגלית, פסקה לצד פסקה, עם הערות והארות. אם אין דו-לשוניות, ייטב לקורא את לאקאן לקרוא רק באנגלית, או אולי בשפת המקור, הרי מה זה משנה... אין צורך ב'דו-לשוניות' מן המשלב הזה. אין צורך בתרגום. הווי אומר: "קרא ודבר רק כך, לא מכיר באחרות שפתך בחברתי". כל אחד במעטפת השפתית שלו בלבדו. ייטב כי כל אחד יישאר עם דו-לשוניותו הבלבדית, ולא יקשה על חיי אחרים כפי אותו ריצ'רד קליין. האומנם?

הפרויקט של ריצ'רד קליין, אחד החשובים לטעמי, מאפשר לגשת לשפתו של פרויד עבור מי שאינו יכול אלא להיעזר בשפת תרגום. לפתע הגרמנית אשר אולי זרה מוצגת כאפשרות. עם הקריאה, הסימנים הזרים אינם כל כך זרים, אפשר פתאום גם להתווכח עם התרגום: האם זה תרגום מוצלח? האם פרויד כותב "הירוגליפים", או אולי זה סטראצ'י? אולי מתרגם אחר? לפתע מתברר שפרויד באנגלית אינו פרויד בגרמנית. תרגום, גם אם אינו מוצלח, כשמונח ליד שפת המקור, אינו מבאר אותה – אלא מציע אפשרות לגשת אליה, גם עבור מי שאינו דובר אותה. אפשר ללמוד כך משהו אודות שפתו של אחר, וזה מוביל לתהייה על 'מהי שפה ללא אחרות' – שאלה שאפשר לקרוא כאן כקפל-לשון, והעסיקה על שלל היבטיה לא רק את לאקאן, כי אם גם דורות של בלשנים ופילוסופים.

למשל, לקרוא שירה מתורגמת, מה קוראים? האם בודלייר באנגלית או עברית הוא בודלייר? נדרשת הצבה של הצרפתית לצד התרגום, זאת אומרת – נדרשת דו-לשוניות בהנגשת בודלייר לקורא בשפה זרה, על מנת שיתאפשר לו לקרוא בודלייר באופנים שונים. כך, כנקודת מוצא, עושה ריצ'רד קליין – לקרוא פרויד ולאקאן בשפה זרה לשפתם, אין זה זהה לקריאת פרויד ולאקאן בשפת המקור, אך בכל זאת 'אנחנו', אם ירצה כותב המאמר, קוראים פרויד ולאקאן לא בשפתם המקורית. מדוע? מאיזה צורך? מה 'אנחנו' קוראים?

כתב העט פולמוס בישראל בוחר לעבוד ביותר משפה אחת, מגדיר עצמו דו-לשוני, מתוך בחירה – קרי, יש מן האתיקה –הקשורה במרקם החברתי של הארץ, של המדינה, של החברה בה הוא פועל. גם אם כל אחד (האומנם?) דו-לשוני, אולי רב-לשוני, הרי איננו חיים במנותק לחלוטין זה מזה. אם יש כזה דבר המכונה חברה, אם יש מן החברתי, אזי כל אחד אינו מנותק לחלוטין מהחברה המקומית, התרבות, הארץ, וכדו'. אגב, זוהי גם הנחת עבודה מסוימת. וכבר כתב המשורר ג'ון דאן בבהירות יוצאת דופן, מאות שנים לפני הפסיכואנליזה - "No man is an island, / entire of itself". והיה כל אדם אי – לא היה צורך באתיקה. לא היה צורך במפעלם של שפינוזה, פרויד, לאקאן, לוינס, דרידה, והרשימה ארוכה.

אין אתיקה במישור של בדידות בלבדית. ארץ, מדינה, חברה, פרקטיקה בה נפטרים מהדו- או מהרב-לשוניות– שם בוחרים להכחיד את האחרות. ללא אחרות - אין אתיקה. מיותר לציין שגם אין פסיכואנליזה.

‍

إن مشروع حياة شخص يدعى ريتشارد كلاين هو تقديم كتابات فرويد وكتابات لاكان بلغة واحدة إلى جانب أخرى، الألمانية أو الفرنسية إلى جانب اللغة الإنجليزية، فقرة بفقرة، مرفقة بملاحظات وتوضيحات. إذا لم تكن هناك ثنائية اللغة، فمن الأفضل للقارئ أن يقرأ لاكان باللغة الإنجليزية فقط، أو ربما باللغة الأصلية، ففي نهاية الأمر، أي فرق هناك ... ليست هناك حاجة إلى "الثنائية اللغوية" من هذا المستوى. لا حاجة للترجمة. وكأنك تقول: "اقرأ وتحدث بهذه الطريقة فقط، فأنا لا أعترف باختلاف لغتك في المجتمعيّ". كلٌ وحده في إطاره اللغوي. سيكون من الأفضل للجميع أن يظل كل منهم مع ثنائيته اللغوية المتفردة ولا يصعب الحياة على الآخرين، كما فعل ريتشارد كلاين. أحقاً؟

مشروع ريتشارد كلاين، أحد أهم المشاريع في رأيي، يجعل من الممكن الوصول إلى لغة فرويد لأولئك الذين لا يسعهم إلا استخدام لغة الترجمة. فجأة يتم تقديم الألمانية التي قد تكون لغة أجنبية كاحتمال. عند القراءة، لا تعود العلامات الأجنبية شديدة الغرابة، وفجأة يصبح بإمكانك أيضا أن تجادل بخصوص الترجمة: هل هذه ترجمة جيدة؟ هل هو فرويد الذي يكتب ب "الهيروغليفية"، أو ربما ستراتشي؟ ربما مترجم آخر؟ فجأة يتضح أن فرويد باللغة الإنجليزية ليس ذاته فرويد بالألمانية. الترجمة، حتى لو لم تكن ناجحة، عندما توضع بجوار اللغة الأصلية، فإنها لا تفسرها، بل توفر إمكانية للتوجه إليها، حتى لأولئك الذين لا يتحدثونها. بهذه الطريقة، يمكن للمرء أن يتعلم شيئا عن لغة الآخر، ما يقودنا إلى التفكّر "ما هي اللغة بدون الاخر" - وهو سؤال يمكن قراءته هنا كمزدوج المعنى، والذي لم يشغل، على جوانبه المتعددة، لاكان فحسب، بل شغل أيضا أجيالا من اللغويين والفلاسفة.

على سبيل المثال، قراءة الشعر المترجم، ماذا نقرأ؟ هل بودلير باللغة الإنجليزية أو العبرية هو بودلير؟ يجب وضع اللغة الفرنسية بجوار الترجمة، أي أن ثنائية اللغة مطلوبة لجعل بودلير في متناول القارئ بلغة أجنبية، من أجل السماح له بقراءة بودلير بطرق مختلفة. وهكذا، كنقطة انطلاق، يفعل ريتشارد كلاين - قراءة فرويد ولاكان بلغة غريبة عن لغتهما، والتي تختلف عن قراءة فرويد ولاكان باللغة الأصلية.  ومع ذلك، "نحن"، إذا رغب مؤلف المقال في ذلك، نقرأ فرويد ولاكان ليس بلغتهما الأصلية. لماذا؟ ما هي الضرورة لذلك؟ ماذا نقرأ "نحن"؟

تختار جدل في إسرائيل العمل بأكثر من لغة، ويعرف نفسه بأنه ثنائي اللغة، باختياره – ما يعني من خلال الأخلاقيات – المرتبطة بالنسيج الاجتماعي في البلد والدولة والمجتمع الذي تعمل فيه. حتى لو كان الجميع (أحقاً؟) ثنائي اللغة، وربما متعدد اللغات، فإننا في الواقع لا نعيش في عزلة تامة بعضنا عن بعض. إذا كان هناك ما يسمى بالمجتمع، اذا كان هناك شيء من المجتمعيّ، فكل فرد منا ليس منفصل بشكل تام عن المجتمع المحلي، عن الثقافة والبلد وما إلى ذلك. بالمناسبة، هذه أيضا فرضية عمل معينة. وقد سبق أن كتب الشاعر جون دن بوضوح استثنائي، قرون عدة قبل التحليل النفسي،"No man is an island, / entire of itself ". ولوكان كل إنسان جزيرة – لما كانت هناك حاجة للأخلاقيات - ولما كانت هناك حاجة لأعمال سبينوزا، وفرويد، ولاكان، وليفيناس، ودريدا، والقائمة تطول.

لا توجد أخلاقيات على مستوى الوحدة وحدها. بلد، دولة، مجتمع، ممارسة يتخلص فيها المرء من ثنائية اللغة أو تعددية اللغات - حيث يختار المرء إبادة الآخر-الاختلاف. بدون الآخرين، لا توجد أخلاقيات. وغني عن القول إنه حينها لا تعود هناك حاجة للتحليل النفسي أيضا.

‍

‍

‍

"מי יגן על מדינת ישראל", שואלת קלאודיה אידן ב"מבט 28". תשובה אחת – תשובתו של בן גביר – היא: האזרחים; לכן עליהם להצטייד בנשק; וכל המרבה הרי זה משובח. בעצם מה הבעיה עם זה? קל כמובן לענות על כך שיגברו מקרי אלימות במשפחה, סכסוכים אקראיים, התאנויות לאומניות והתאבדויות, בגלל זמינות הנשק. אבל הבעיה הולכת הרחק מעבר לכך, ונוגעת לעצם הקיום (מילה שמרקו מאואס מדגיש יותר מפעם אחת במסגרת "מבטים") של מדינת ישראל.

בן גוריון צדק כאשר התעקש שהמדינה – מדינת ישראל – צריכה להיות בעלת המונופול על אמצעי האלימות. הוא הלך עם זה רחוק: עד פירוק הפלמ"ח (ושאר המסגרות המיליציוניות), ועד למה שהגיע לשיאו בהפגזת אלטלנה.

זהו אולי גדול כישלונותיהם של הפלסטינים בדרך למדינה משלהם. הם מעולם לא הצליחו (ואולי אף לא רצו) להלאים את כלי הנשק. להפוך לגוף בעל מונופול על אמצעי האלימות.

עכשיו מניח אותנו בן גביר (הוא לא היחיד) על המסלול להתפוררות מיליציונית. אין זה הביטוי היחיד להתפוררות הזו – שגם פוליטיקת הזהויות הפרוגרסיבית, בצד משיחיות דתית, תורמות לה את תרומתן. היעלמותם של מוסדות מדינתיים מהטיפול באסון ה 7.10, פירוק גופים ציבוריים ופרוצדורות עבודה ממלכתיות :you name it. דרך אגב המילה "ממלכתיות" שמתרגמת את המילה האנגלית statehood מעידה על הבעייתיות המובלעת בה.

"עתידנו כשווקים משותפים ימצא את האיזון שלו בהרחבה יותר ויותר עיקשת של תהליכי בידול";[1] בספרי, "הסימפטום הסורר", קראתי לתנועה הזאת של המונוליטיות של האחר הגדול, בצד היותו מפורר: "הפריכות של האחר הגדול"[2]

תחת הפריכות הזו – סגסוגת של מדע ודת – השאלה מי יגן על המדינה מעצמה עשויה להתחלף בשאלה: עוד יש מדינה?

[1] לאקאן, ז'., הצעת אוקטובר על האנליטיקאי של האסכולה, פסיכואנליזה מס' 10, מאי 2001, עמ' 38

[2] ביכובסקי, ע., הסימפטום הסורר, תל אביב: הוצאת תפס"ן, 2019

‍

"من سيحمي دولة إسرائيل" تتساءل كلوديا إيدن في"رؤية 28". إجابة واحدة – إجابة بن جفير – هي: المواطنون؛ لذلك يجب عليهم أن يتزودوا بالسلاح. وكلما كان أكثر، كان أفضل. ما المشكلة في ذلك أساسًا؟ من السهل بالطبع الإجابة على هذا السؤال بأن حالات العنف الأسري، المنازعات الاعتباطية، المضايقات والاستفزازت القومية وحالات الانتحارستزداد، لأن الأسلحة في متناول اليد. لكن المشكلة تتعدى ذلك بكثير، وتتعلق بوجود (وهي كلمة أكد عليها ماركو مواس أكثر من مرة في إطار"رؤى") دولة إسرائيل.

لقد كان بن غوريون على حق عندما أصر على أن الدولة، دولة إسرائيل، يجب أن تحتكر وسائل العنف. بل أنه تمادى أكثر من ذلك بقوله: حتى حل البلماح (وغيرها من الميليشيات)، إلى أن بلغ الحد الأقصى عند قصف التلينا.

ولعل هذا هو أكبر فشل للفلسطينيين في سعيهم لإقامة دولتهم. فهم لم ينجحوا قط (وربما لم يرغبوا حتى) في تأميم الأسلحة. ليصبحوا هيئة تحتكر وسائل العنف.

والآن يضعنا بن جفير (وهو ليس الوحيد) على مسار التفكك الى ميليشيات. وليس هذا هو التعبير الوحيد لهذا التفكك، فسياسة الهوية التقدمية، بالإضافة إلى المسيحانية الدينية، تساهمان فيه أيضاً. غياب مؤسسات الدولة عن تولي زمام الأمور بعد كارثة 10/7، وتفكيك هيئات عامة وإجراءات عمل رسمية: you name it. وبالمناسبة، فإن كلمة " رسمية " "ממלכתיות" وهي ترجمة للكلمة الإنجليزية "statehood" تشير إلى الإشكالية الكامنة فيها.

"إن مستقبلنا كأسواق مشتركة سيجد توازنه في التوسع المستمردون هوادة لمسارات انعزال"؛[1] في كتابي "العارض المتمرد"، أطلقت على حركة أحادية الآخر الكبير، بالإضافة لكونه مفكك، اسم "هشاشة الآخر الكبير"[2]

وفي ظل هذه الهشاشة -التي هي خليط من العلم والدين- فإن سؤال من سيحمي الدولة من نفسها قد يتبدل بالسؤال: هل لا تزال هناك دولة؟

[1]  لاكان، ج.، مقترح أكتوبر بشأن محلل المدرسة، التحليل النفسي رقم 10، أيار 2001، ص 38

[2]  بيخوفسكي، ع.، العارض المتمرد، تل أبيب: إصدارتافسان، 2019

‍

‍

גלעד שליט : 1 כנגד 1000

אחרי 7 אוקטובר: 240 נגד מספר אין סופי

ה-EX- NIHILO , כוחו יש מאין של המסמן מאפשר לי "לתת מעבר לכול, לשים את האין סופי" על השולחן. אם היריב מסרב, אני מנצח. אם היריב מסכים, אני גם מנצח.

כאשר החיים על השולחן, מספרים רגילים, סופיים, לא תופסים אלא "מוות".

‍

Given these values, the option of living as if 

פסקל כתב את ההימור שלו על פיסת נייר. לאקאן חזר לכך בסמינר שלו "D'un Autre à l’autre [1]". ממה מורכב ההימור הזה? אם אתה מהמר שאלוהים קיים, ואתה מנצח, אתה זוכה בחיי אינסוף. אם אתה מפסיד, אתה מאבד רק את החיים שלך, אחד. זה אינסופי מול אחד.

ההימור הזה חוזר ומופיע גם בסצנה בלתי נשכחת מתוך סרטם של האחים כהן "No country for old men". זה אותו הימור: המוכר, שהרוצח מכריח אותו להמר, יודע שההימור שלו הוא מוחלט, אפילו יותר מוחלט ממוות, שכן הרוצח אינו עונה על השאלה: "על מה אנחנו מהמרים?" "אתה זורק את המטבע", הגיב הרוצח בפשטות. אין לו אפשרות אחרת, הוא מהמר בצורה עיוורת.

ניתן להסדיר שיחות של משא ומתן על 240 בני הערובה של חמאס או במישור הסופי, או באינסופי.

ידו של חמאס על העליונה, חמאס שמהמר על מוות, על הכל המוחלט. כל אדם חי עבור ישראל מייצג את  240 בני הערובה, כל אחד הוא בו זמנית כולם, כולם חיים. עבור חמאס, אינסוף. בואו נראה: כל אחד הוא כול החיים עבור ישראל, אינסופי עבור חמאס. הזמן מעדיף את מי שמשאיר בצד את ההגדרה הסופית ומעמיד אותה לאינסופית.

איך ישראל, יכולה להמר על אינסוף אם כל אחד הוא "כולם" עבורנו, ואילו עבור חמאס, זה אינסופי, שכן כל אחד יכול לקיים או להפסיק את המשא ומתן לפי מה שהחמאס מחליט, לפי שתיקתו, לפי המסר שלו . מה שיפוענח או לא יפוענח בצד הישראלי ככאב אינסופי

בצד הישראלי כאב אינסופי. בצד של חמאס, המתמטיקאי האינסופי. איך לשרטט את ההימור?

הנה אפשרות: אני מציע, 240 בני הערובה, לא כנגד 1000 אסירים בישראל, ו-4 ימי הפסקת אש. במקום זאת, להפוך את כל ה- 240  ל"מספר אינסופי״ ,כלומר, להציב את 240 כמספר אינסופי. ה-240 נגד הכוח האינסופי של הניאנטיזציה, ה - EX NIHILO (יש מאין) של המסמן. שלום, עכשיו, נחתם, בנוכחות, כאן, בישראל, מול מנהיגי העולם: ארצות הברית, גרמניה, צרפת, ערב הסעודית, פלוס המדינות שרוצות להיכלל. הכל או כלום, די! אינסופי או כלום. השלום נתפס לא כשלווה של הפסקת האש, אלא ככוחו של האינסוף של ההימור, לצמצם את חמאס לכלום. שלום ירמז שעל חמאס לנטוש את קיומו השולי, להתקיים באור מלא, אבל להמר על קיומה, כמובן, לא (רק) של ישראל, אלא על קיומו של ההימור.

למרות שאפשרות זו נחשבת פיקציה, יש בידיה את הכוח לשרטט את מפת המציאות בצורה מציאותית יותר. מספרים שלמים, 240, 80, בכל הנוגע לחיים, אינם תופסים דבר מהחור של הקיום. הם מהמרים על חיים, בידיעה, אבוי! שהחיים אובדים, שכן אין מספר סופי שמסוגל לנקב את מציאות החיים. מציאות החיים, כדי לעלות על השולחן של ההימורים,  צריכה לחלץ ודאות מהמועקה.

ההימור הפסקליאני כולל את האין סוף וגם את הוודאות של המועקה.

״האין סופי או לא כלום״: לא מדובר בכוח פיזי אלא בכוח של המסמן.

‍

[1] Lacan, J: “D'un Autre à l’autre", (1968-69),Paris, Seuil, 2006.

‍