שפת אם תמיד נלמדת, לא ניתן ללמוד ממנה אם לא נקרא, נברא, ניצור. חלב אם כמתק השפה הפוגשת עטרה לינוק מתוכה טיפות הזנה שיונחו על לשון, כלשונה של האם המגלגלת גם בעבורה את שפת אמהּ. שפה בירושה. השד המזין, יזין אותו ולא אותה, גם אם בעיניה היה מאז ומעולם השד שלה.
כל אדם מנגן שפה בדיבור שיבחר לדבר, אם לא בחר לדבר שתק. אם שתקו לא כתב, נדם. אם נדם ולא נשם נעלם. בין נשימות נחליף אותיות וגם מילים, כמו סחר חוץ של מטבעות שמושפע מכוחות לא טבעיים. טבע ואהבה הם אותו יסוד האדם בטבע כך זה יאהב את זה שיאהב את ההיא שתלד כדי לתת עוד כוח לעתיד שעוד יבוא. והיא, האם, חוה של כל מי שיוולד לה כדי להיות נושאת שפתה של אם ילדיה.
׳כלשונו׳, כך נאמר וכך נשמע אותו. כך נשמע כשנסביר את לשונו של דבר שסומן בסמל ללא סימן. השפה היא הקצה של מה שממנו אפשר להביט על מה שמתחיל תכף אחרי שהאחר נגמר. נגמרת מדרכה בשפתה רק כשנחצה את שפת הכביש המסוכן. שפת הים הנינוחה תהפוך סיוט אם נטבע בתוך הסערה. כל שעל יחלץ שפה מהדבר שהיא שפת אימו של אותו הדבר וממנה נמשיך לשפה הבאה ורק אם נפגוש אחר.ים, גם אם ילדנו אותם בעצמנו.
דו לשוניות בשפה אחת, לא רק כשהאוייב מתקרב מבחוץ, אלא דווקא זה מבית. בתוך העם נולדו שפות רבות של שיח זהה ללא מילים, כך כשעם אחד נמצא כולו על שפת תהום ומביט הלאה לעם שלצידו, אולי כדי לקחת גם אותו, אם כבר נופלים, מטה. שפת תהום האם או שפת האם בתהום כך או אחרת זוהי דו לשוניות מהסוג האבוד. לאבד שפה זו מחלה ללמוד שפה זו הצלחה. לא נבכה את החולי אך נרצה להיות בריאים. מתי נבין את אחינו גם אם הם ימניים, ערבים או שמאלנים או לא כל אלה, אלא רק ילדים של הורים.
ואולי השיוויון והדמוקרטיה קיימים אך ורק ביכולת להבין שאנחנו לא יודעים מה קורה שם. וזה כל מה שאנחנו צריכים לדעת. בכל שפות האם שינקו כל אחד ואחת מאתנו בארץ הזו. גם אני ינקתי שפה בארץ הזו.
يتم تعلم اللغة الأم دائما، ولا يمكنك التعلم منها ما لم تقرأ أو تبدع أو تبتكر. حليب الأم مثل حلاوة الشفاه التي تلتقي بالإكليل لتمتص منه قطرات مغذية تحط على اللسان، كما لسان الأم التي تنقل لجنينها أيضا لغتها الأم. اللغة الموروثة. الثدي المغذي سوف يغذيه ولن يغذيها هي، حتى لو كان في نظرها، طوال الوقت، ثديها هي.
يعزف كل شخص لغة في الكلام الذي يختار قوله، إذا لم يختر التحدث، سكت. إذا سكت ولم يكتب، صمت. إذا يصمت ولم يتنفس، اختفي. بين الأنفاس، نتبادل الحروف والكلمات، مثل التجارة الخارجية للعملات التي تتأثر بقوى غير طبيعية. الطبيعة والحب هما نفس عنصر الإنسان في الطبيعة، لذلك سيحب الشخص شخصا آخر الذي سيحب بدوره تلك التي ستلد من أجل منح المزيد من القوة للمستقبل الآتي. وهي، الأم، حواء كل من سيولد لها كي تكون حاملة لغة الأم لأطفالها.
"بكلماته الخاصة" ، هكذا يقال، وهكذا سنسمعه. هذا ما نسمعه عندما نشرح لغة شيء تمت الإشارة اليه برمز ليس له علامة. اللغة هي نهاية ما يمكن للمرء أن ينظر منه إلى ما يبدأ مباشرة بعد يكون الآخر قد انتهى. ينتهي الرصيف بحافته (شفته) فقط بعدما نعبر حافة (شفة) الطريق الخطير. سيصبح شاطئ (شفة) البحر المريح كابوسا إذا غرقنا في خضم العاصفة. كل خطوة تستنبط لغة من الشيء الذي هو لغة أم الشيء نفسه، ومن هناك سنتابع نحو اللغة التالية، وفقط إذا التقينا بالآخر.ين، حتى لو كنا قد أنجبناهم بأنفسنا.
الثنائية اللغوية بلغة واحدة، ليس فقط عندما يقترب العدو من الخارج، وإنما بالذات ذلك الذي يأتي من الداخل. داخل الشعب، ولدت العديد من اللغات ذات الخطاب المتطابق بدون كلمات، هكذا هو الحال عندما تكون أمة واحدة على شفى الهاوية وتتطلع إلى الأمة التي بجوارها، ربما كي تسحبها معها أيضا، ما دامت ستقع، نحو الأسفل. لغة (شفة) الهاوية الخاصة بالأم أو لغة (شفة) لأم في الهاوية، بطريقة أو بأخرى، هي ثنائية اللغة من النوع المفقود. فقدان اللغة مرض، وتعلم اللغة نجاح. لن نحزن على المرض، لكننا نريد أن نكون أصحاء. متى سنفهم أخوتنا، حتى لو كانوا يمينيين، أو عرب، أو يساريين، أو ليس كل هؤلاء، بل مجرد أبناء لآباء؟
وربما توجد المساواة والديمقراطية فقط في القدرة على فهم أننا لا نعرف ما يحدث هناك. وهذا كل ما نحتاج إلى معرفته. في جميع لغات الأم، التي رضعها كل واحد وواحدة منا في هذا البلد. أنا أيضا رضعت لغة في هذا البلد.
