חילון השמאל הוא משימה חשובה לפתחנו. חילון השמאל משמעו עקירת הערך של קָרְבָּנוּת ממצע ערכיו. דרך אחת לעשות זאת נמצאת אולי בדו לשוניות, שהיא תרגום מטבע לשון משותף אחד לשתי שפות. הדו לשוניות נעדרת קורבנות כאמור, זאת על ידי שנוטלת רעיון, מחשבה או אמירה אחת לשימוש בשתי שפות. השפות משתנות אבל הנאמר נשאר עם אותו ערך, את הנאמר ניתן לכנות ״מטבע לשון״.
הפמיניזם שדבק לשמאל ולליברלים דרש שיוויון שהתבטא לבסוף רק בזכות להפוך אדם לאובייקט: קודם זו היתה האישה עכשיו זה התוקף. המהפכה הצרפתית שכה עורגים אליה, הוקיעה לעומת זאת את מעמד הקורבן בדרישה לצמצום מעמדות ולא כדי להפוך את היוצרות. ואצלנו, אם הקצה הימני נאחז ב ״היינו קורבן ולא נהיה עוד״, הצד השמאלי אומר: ״הם קורבן של מעשינו וראו למה מעשינו גרמו וכעת אנו ראויים להיות הקורבן שבא ממעשי כפינו״. וכך, הגישה הדתית של שכר ועונש/תוקף קורבן מהדהדת בשני הצדדים.
אם התורה הפסיכואנליטית שלנו כולה עומדת על ההנחה של עמדה, היינו, שבחיים שאין לנו שליטה עליהם - יש לנו תמיד בחירה, הרי שעמדה שנגזרת משיח אנליטי שואלת לא רק מה חלקך בעניין, שזה כבר הרבה, אלא גם מה החלק שלא שלך (כמו בניקוי הזדהויות), זאת כדי להביא לעוד פיסות שאולי יאחזו באיזה ממשי, או לפחות באי אלו עובדות כרונולוגיות בזמן ולא רק נרטיביות. יתכן כי הצהרת הדו לשוניות של כתב עת זה היא מה שאפשר להציב מול כל אורתודוקסיה (הרעיון של ההתנגדות לאחרות, דבר המייצר מטבעו שליט וקורבן) דהיינו, מטבע (לשון) אחת לשתי שפות: המטבע, כ ׳לשון מטבע׳ או כ ׳מטבע לשון׳, מציין את הקשר ההדוק בין השפה לכלכלה - השימוש הסמלי שבהסכמה (מתוך אחרות) על משהו משותף שהנו הטקסט עצמו.
במגדל בבל, בהיגד: ״נעשה לנו שם״ רוצה העם בעצמו להיות האל, הם מתאחדים כדי להחליף את האל האחד בעל הערך הסמלי, אבל תחת רעיון חטאי - לא הסכמה על רעיון מאחד אלא שיתוף פעולה הזדהותי הבסיסי בחבירת כולם ל(מגדל) אחד. האיחוד האירופי, כמו ארה״ב, נתן יד למטבע לנהל אותם ותחתיו לנהל את המחלוקות. הערך של המטבע הוא המשותף שם, בשעה שפה ערך המטבע שונה בין חלקים ואוכלוסיות.
בחזרה לחילון השמאל: שמאל חילוני הוא לא קפלן ולא הדשא של אוניברסיטת תל אביב ולא ״לכל בעיה מחאה״, שמאל חילוני הוא פרימת הסולידריות של ההמון המבוססת על הזדהות ודמיון ובניית בסיס מהפכני של שוני ועידוד אמירה אישית של אני קטן שתגדל לא בשל הסכמה (דמיונית) אלא מעוד ועוד אמירות אישיות תחת רעיון משותף - מטבע.. תהה השפה אשר תהיה.
יש שפה ויש לשון; השפה בחוץ, הלשון בפנים, הסמלי אוניברסלי והסובייקט פרטי, העברית-ערבית הינן שפות דיבור והפסיכואנליזה היא אופן שימוש -הראשונים הם האורתודוקסיות והשניים החילוניות שהישגה המייצג ביותר הוא מטבע הכסף שהרי דברים קונים בכסף ולא בתפילה. המטבע הוירטואלי שואף להחליף את הכסף המוכר, שאיפה שהינה להגיע למכנה המשותף הכי רחב, הסכמה כללית על רעיון סמלי אחד משותף מאפשרת שכל אחד בשפתו יוכל לקבל אחר של שפה כשותף ללשון בעלת ערך שווה שפועלת ביחס של חליפין.
إن علمنة اليسار مهمة ضرورية أمامنا. علمنة اليسار تعني اقتلاع قيمة التضحيات من قيمه الأساسية. قد تكون الثنائية اللغوية إحدى الطرق للقيام بذلك، وهي ترجمة مصطلح مشترك واحد إلى لغتين. إن الثنائية اللغوية خالية من التضحيات، كما ذكرنا، كونها خالية من رأي أو فكرة أو تصريح واحد يمكن استخدامه بلغتين. تتغير اللغات، لكن القول يبقى بنفس القيمة، يمكن تسميته القول "عملة اللغة".
طالبت النسوية، التي تمسكت باليسار والليبراليين بالمساواة، والتي تجلت في النهاية فقط في الحق في تحويل الشخص إلى موضوع: في البداية كانت المرأة، والآن أصبح المعتدي. من ناحية أخرى، فإن الثورة الفرنسية، التي يتوق إليها الكثيرون، كانت قد شجبت مكانة الضحية بهدف تقليص الطبقات وليس من أجل أن نغير نظام العالم. وفي حالتنا، إذا كان اليمين المتطرف يتمسك ب "كنا ضحايا ولن نكون مرة أخرى"، يقول الجانب الأيسر: "إنهم ضحايا أفعالنا، أنظروا بماذا تسببت أفعالنا، وها نحن الآن نستحق أن نكون الضحية نتيجة ما اقترفت أيدينا". وبالتالي، فإن النهج الديني للثواب والعقاب / المعتدي والضحية يتردد صداه على كلا الجانبين.
إذا كانت نظريتنا في التحليل النفسي مبنية بأكملها على افتراض موقف، أي أنه في الحياة التي لا نملك أي سيطرة على مجرياتها، نملك دائما خيار، حيث إن الموقف المستمد من الخطاب التحليلي لا يسأل فقط ما هو دورك في المسألة، وهذا وحده سؤال كبير بالفعل، بل يسأل أيضا ما هو الدور الذي ليس لك (كما هو الحال في إزالة التماهيات)، وذلك من أجل الحصول على المزيد من القطع التي قد تتمسك بواقعيٍ ما، أو على الأقل على بعض الحقائق المتسلسلة زمنيا وليس الروائية فقط. من الممكن أن يكون تصريح الثنائية اللغوية لهذه المجلة هو الطريقة لمواجهة أي عقيدة متطرفة (فكرة مقاومة الاختلاف، والتي بطبيعتها تخلق حاكما وضحية)، أي عملة واحدة (لسان واحد) للغتين: العملة، ك"لغة عملة" أو "عملة لغة"، تشير إلى العلاقة الوثيقة بين اللغة والاقتصاد - الاستخدام الرمزي للاتفاق (الناجم عن اختلاف) على شيء مشترك الذي هو النص نفسه.
في قصة برج بابل، في التعبير: "سنصنع لأنفسنا اسما"، يطمح الشعب أن يكون هو بنفسه الإله، فاتحدوا من أجل استبدال الإله الواحد ذو القيمة الرمزية، ولكن تحت ظل فكرة آثمة – ليس اتفاقا على فكرة موحِّدة، بل تعاونا تضامنيا يكون الأساس من أجل توحيدهم جميعا في (برج) واحد. لقد سمح الاتحاد الأوروبي، كما الولايات المتحدة، للعملة بأن تديرهما ان تدير النزاعات عوضا عنهما. قيمة العملة هي الشيء المشترك هناك، بينما هنا تختلف قيمة العملة بين الأجزاء والسكان.
عودة إلى علمنة اليسار: اليسار العلماني ليس كابلان أو حديقة جامعة تل أبيب وليس "لكل مشكلة هناك احتجاج"، اليسار العلماني هو تفكيك تضامن الجماهير القائم على التماهي والتشابه وبناء أساس ثوري من الاختلاف وتشجيع التصريح الشخصي للذات الصغيرة التي ستنمو ليس بسبب الاتفاق (الخيالي) بل من خلال المزيد والمزيد من التصريحات الشخصية في إطار فكرة مشتركة – العملة.. أيّا كانت اللغة.
هناك لغة وهناك لسان. اللغة في الخارج، واللسان في الداخل، الرمزية عالمية والذات خاصة، والعبرية والعربية لغتان منطوقتان، والتحليل النفسي هو طريقة للاستخدام، الأوائل هم الأرثوذكسية والثانيين هم العلمانية، التي أكثر ما يمثلها من إنجازاتها العملة النقدية، إذ ان الأشياء يتم شراؤها بالمال وليس بالصلوات. تطمح العملة الافتراضية إلى استبدال العملة النقدية المألوفة، وهو الطموح للوصول إلى القاسم المشترك الأوسع، والاتفاق العام على فكرة رمزية مشتركة واحدة تتيح لكل فرد بلغته الخاصة بقبول آخر لغويا كشريك في لسان ذو قيمة مساوية تتعامل بطريقة المبادلة.
