גיליון 11 של פולמוס זדיג הישראלי – "חוקי" – פוגש אותי, וסביר להניח גם רבים נוספים מקהילת הפסיכואנליזה הארץ ישראלית, בתקופה מטלטלת בה נדמה כי מראית העין בישראל בשל המצב הפוליטי הופכת למראה תמידית.
חוקים, שאמורים לייצג את החברתי וכפי המטאפורה, אמורים להיות "לחם חוק", של אזרחי ישראל, כלומר הם בסיסים הכרחיים, של הקבוע, המארגן, המסדיר את חיי היום יום של הכלל, הפכו להיות לחם חוק של ספק וטראומטיזם, כאשר הפרט בחשדנות תמידית בשם מה ועבור מי נחקק חוק, נעשים אקטים, ואיזה מזימה עומדת בבסיסם, כפי גם זאת שדאגתו היא שהינה הוא חשוף בעצמו וחסר הגנה.
אם כן, מדובר לא רק במגיפה מחוקי הטבע, הפעם של Covid 19, שנוכח כוחם עמד מאז ומתמיד בן
האנוש חסר אונים, אלא שכעת גם איתני הטבע הפנימיים של הנפשי גועשים תדיר.
אסתר חיות, נשיאת בית המשפט העליון ואיתה 11 שופטי בג"צ, כאשר נדרשו לסוגיה בדבר האפשרות שראש ממשלה ימשיך לכהן עם שלושה כתבי אישום, ידעה להשתמש במטאפורת המבצר כאשר אמרה "המבצר לא יפול" ולכוון את הצורך לתת את הדעת כעת, על מה יגן, אך מסקנתה לא מן הנמנע הייתה שגויה אף שהתאימה אולי לחוק הלא מודע של השלילה.
ראש ממשלה הוא אחד משמות האב. בעבור שתפקידו וכוחו הינם מעבר לשמו הפרטי של זה הממלא אותו.
במטאפורה האבהית החוק הינו רק אחד מרגלי השולחן והוא נמדד ביכולתו לקשור חוק ואיווי.
אך איווי של מי? איווי של זה הממשיכו בסדר הדורות.
תפקיד האב הוא בו בזמן לאסור ולהתיר, לאסור את גילוי העריות ולהתיר לבנו את איוויו להתענגות בדרכו, על אישה אחרת. לשם כך על האב קודם כל להכיר בעובדת היותו בר חלוף ובנוסף במסירה, לממשיך, לפיכך על האב להסכים למות וגם להוריש.
בהקשר לכך, ולא ללא קשר, אתאר ראיון קצר שמרכזו כלל לא היה ראש הממשלה בנימין נתניהו אך השפעתו עלי הייתה גדולה והצדיקה עבורי בדיעבד את הצטרפותי להפגנות כנגד ראש הממשלה,
את הכתיבה בפייסבוק ובכלים העומדים לרשותי, למרות המחיר האפשרי של יציאה מאנונימיות שאני רואה בה חשיבות בדרך כלל בהקשר לשדה הפסיכואנליזה.
האמירה הקצרצרה הייתה כלולה בתוך כתבה שכותרתה הייתה "יום בחייו של השר לביטחון פנים אמיר אוחנה".
אמיר אוחנה אינו נחשד כמי שמתנגד לראש הממשלה, נהפוך הוא ישנם רבים הטוענים שלמרות המנדט הממלכתי שניתן לו, הרי הוא מייצג איש אחד בלבד, את ראש הממשלה.
במסגרת צילומים שנערכו לשר ליד הכנסת יצא לפתע למקום הצילומים ראש הממשלה.
הכתבת שיתפה אותו שהריאיון והצילומים הם עם אמיר ושאלה אותו – "האם אתה רואה בו(באמיר) ממשיך?", ועל כך ענה ראש הממשלה: "ממשיך ? מדוע צריך ממשיך? הוא הולך איתי."
אם זקוקה הייתי ללגיטימציה בדיעבד להתערב בנקודת זמן זו, הרי שנמצאה לי בכפירתו שלראש ממשלה זה על שני סעיפים: היותו בר חלוף, כלומר בן תמותה, ודחייתו את הצורך במסירה, הכרה באיווי של הממשיך.
אב זההמופיע בטוטם וטאבו כאב שבשלו נוצרה התרבות ומשום שהפסיכואנליזה כפי שנאמר היא ידידת המשבר. אולי ניתן יהיה שכשיחלוף, לא לגמרי, תהיינה המצאות חדשות ולא בלי סיכון.
يقابلني العدد 11 من بولموس زاديغ الإسرائيلي - "قانوني" - والكثيرين من مجتمع التحليل النفسي في البلاد ربما، في فترة عاصفة يبدو فيها أن الظاهر في إسرائيل جراء الواقع السياسي قد أصبح مشهدًا دائمًا.
أصبحت القوانين (التي من المفترض أن تمثل الاجتماعي وأنتكون "خبزالقانون" لمواطني إسرائيل، كما تقول الاستعارة، أي أنها قواعد ضرورية للدائم، لما ينظم حياة العامة اليومية) خبزَالشك والتراوماتيزم (الصدمة)، حيث يشكك الفرد باستمرار بهدف القانون وما وراءه،وما وراء الأفعال، وعلى أي مؤامرة تقوم، بالإضافة إلى خوفه من كونه مكشوفا وبلا حماية.
وعليه، فلسنا نتحدث عن جائحة ناجمة عن قوانين الطبيعة فقط، أي الـ Covid 19 هذه المرة، والتي طالما وقف الإنسان عاجزًا أمامها، بل أن قوى طبيعة النفس الداخلية مضطربة باستمرار الآن.
عندما سُئلت إستر حايوت، رئيسة المحكمة العليا، و- 11 قاضياً في المحكمة العليا، عن إمكانية استمرار رئيس الوزراء بأداء منصبه على الرغم من توجيه ثلاث لوائح اتهام له، استخدمت استعارة القلعة عندما قالت "لن تسقط القلعة" لتوجهنا الى الحاجة بالتفكير بمن تحميه القلعة، لكن استنتاجها كان خاطئًا حتما على الرغم من أنه قد يكون ملائما لقانون النفي اللاواعي.
رئيس الوزراء هو أحد أسماء الأب، لأن دوره وقوته يفوقان الاسم الشخصي لمن يملأ منصبه.
في الاستعارة الأبوية، ليس القانون سوى واحد من أرجل الطاولة ويقاس بقدرته على ربط القانون والرغبة.
لكن رغبة من؟ رغبة ذلك الذي يُواصل وجوده عبر الأجيال.
دور الأب هو الحظر والسماح في الوقت نفسه، حظر سفاح القربى والسماح لابنه أن يمارس المتعة على طريقته، مع امرأة أخرى. لذلك، على الأب أن يعترف بحقيقة كونه عابرًا أولًا، بالإضافة إلى تسليم منصبه لخليفته، على الأب لذلك أن يوافق على الموت وعلى التوريث.
في هذا السياق، وليس خارج أي سياق، سأصف مقابلة قصيرة لم تتمحور حول رئيس الوزراء بنيامين نتنياهو بتاتًا، لكن تأثيره علي كان كبيرًا وبررلي في النظر إلى الوراء انضمامي إلى التظاهرات ضد رئيس الوزراء، الكتابة على فيسبوك، والأدوات المتاحة لي، رغم ثمن التنازل عن السرية التي أرى لها أهمية كبيرة في سياق مجال التحليل النفسي.
جاء ذلك بإيجاز في مقال عنوانه "يوم في حياة وزير الأمن الداخلي أمير أوحانا".
ليس أمير أوحانا مشتبهًا بمعارضته لرئيس الوزراء، بل على العكس، حيث يدعي الكثيرون أنه وعلى الرغم من الصلاحية التمثيلية المعطاة له، هو لا يمثل (الوزير أوحانا) الا رجلاً واحداً فقط: رئيس الوزراء.
كجزء من تصوير الوزير بالقرب من الكنيست، ظهر رئيسالوزراء فجأة في موقع التصوير.
أخبرته المراسلة أن المقابلة تجرى مع أمير وسألته: "هلترى به (بأمير) مكملًا (لطريقك)؟"،فأجابها رئيس الوزراء: "مكملا؟ ما الحاجة لذلك؟ هو ذاهب معي".
إذا كنت بحاجة إلى شرعية للتدخل في هذا الوقت، وبأثررجعي، فقد وجدت لذلك سببين في كُ فر رئيسالوزراء الحالي بأمرين : كونه زائلًا، فانٍ، ورفضه للتسليم، للاعتراف برغبة من سيخلفه.
ان هذا الأب الذي نجده في "الطوطم والتابو" هوالأب الذي كان سببا في نشوء الحضارة ولأن التحليل النفسي هو صديق الأزمة، كما يقال. لربما تتجلى عند رحيله ابتكارات جديدة ، وغير خالية من المخاطر.
