דְּבָרים שֶׁנֶּאֱמָרִים לַזָּרִים - كلام يُقالُ للغرباء

אַתֶּם תִּפְרְשׂוּ אֶת שְׂפַתְכֶם עַל אַדְמָתֵנוּ

וְתִשְׁלְחוּ אֶת הַפְּעָלִים שֶׁלָּהּ לַחָפְשִׁי

הֵם יְיַשְּׁרוּ אֶת הַמִּדְבָּרִיּוֹת כְּשֻׁלְחָן

יַטּוּ אֶת תְּוַאי הַנָּהָר,

וְגַם אֶת הַזְּמַן

תִּקְשְׁרוּ אֶת יָדָיו בַּמִּלִּים שֶׁלָּכֶם וְתַחַלְפוּ

תִּקְרְאוּ לָנוּ בְּשֵׁמוֹת

לֹא כְּאֵלֶּה שֶׁהַהִיסְטוֹרְיָה הֵבִיאָה אֶל בָּתֵּינוּ,

קַלִּילִים כְּכָל שֶׁהַקֶּשֶׁר שֶׁלָּנוּ עִם הַמָּקוֹם רוֹפֵף

אוֹ בְּשֵׁם גְּנאי כְּכָל שֶׁאָנוּ לא מְצַיְּתִים לְדִמְיוֹנוֹתֵיכֶם

אַתֶּם תִּתְפַּלְּאוּ כִּי אֲנַחְנוּ עִקְּשִׁים

אֲנַחְנוּ נִצְחַק.. נִצְחַק

שֶׁאַתֶּם מִתְפַּלְּאִים!

הַמְּתַרְגְּמִים שֶׁבֵּינֵיכֶם יִהְיוּ נְבוּכִים

כַּאֲשֶׁר נָשִׁיר לַכַּלָּה בְּלֵיל הַכְּלוּלוֹת

וְהַחִנָּה תִּצְמַח עַל כַּפָּה עֵצִים

לֹא יָבִינוּ אֵיךְ אֶצְבְּעוֹת אִמִּי מְרַפְּאוֹת שְׁכוּנָה שְׁלֵמָה מִדַּלֶּקֶת הַשְּׁקֵדִים

וְאֵיךְ מַאֲכִילוֹת כְּפָר שָׁלֵם בַּחֲתֻנָּה

הַחוֹקְרִים לֹא יָבִינוּ תְּפִלּוֹת אִשָּׁה בַּקָּצִיר

הַמִּזְרְחָנִים לֹא יִתְפְסוּ

אֵיךְ מַחְמִיץ בְּצֵק הַסָּבְתָא בִּלְחִישָׁה

אוֹ אֵיךְ מֻחְמָץ הֶחָלָב,

הֵם יַרְחִיקוּ לֶכֶת בַּפֵּרוּשִׁים

אַךְ יַחַזְרוּ וִידֵיהֶם עַל רָאשֵׁיהֶם

אֲנַחְנוּ נִפְרֹץ מִתַּחַת לְמִלּוֹתֵיכֶם כְּמוֹ שֶׁפָּרַץ הַמַּעְיָן

וְנָצִיץ בְּרָאשֵׁינוּ כְּנִצָּנֵי הַיַּסְמִין מֵאֲחוֹרֵי הַגָּדֵר

אֲנַחְנוּ נִצְחַק הַרְבֵּה עַל טִפְּשׁוּת הַמְּתַרְגְּמִים

וְאַחַר כָּךְ נִבְכֶּה

הַסּוֹצְיוֹלוֹגִים שֶׁבֵּינֵיכֶם יִכְתְּבוּ

מַה שֶׁיַּחְפְּצוּ

כָּךְ גַּם הַמִּזְרְחָנִים.

הַחוֹקְרִים שֶׁבֵּינֵיכֶם יְסַדְּרוּ אוֹתָנוּ בַּסְּפָרִים בְּסִדְרָה

שְׁמוֹתֵינוֹ בַּשּׁוּלַיִם

וְתוֹלְדוֹתֵינוּ בַּשּׁוּלַיִם

הַיֶּדַע יַהֲפֹךְ כֶּלֶא

וְהַמַּדָּעִים כֹּחַ רַךְ

רַךְ

לְכָל כְּלָל יֵשׁ הַיּוֹצֵא – נֹאמַר לָכֶם

וְנִלְעַג מִקַּלּוּת דַּעְתָּם שֶׁל הַמִּזְרְחָנִים וְהַחוֹקְרִים

אֲנַחְנוּ נִצְעַד מֵהַשּׁוּלַיִם אֶל עַצְמֵנוּ

נְשׂוֹחֵחַַ בְּשָׂפָה שֶׁחָמְקָה מֵהַמִּיּוּן בְּסִדְרָה

מִשְּׂפַת אֵלֶּה הַבָּאִים אֶל זְמַנֵּנוּ

וְנִצְחַק,

וְאַחַר כָּךְ נִבְכֶּה

**

‍מערבית:נביל טנוס

‍

ستبسطونَ لغَتَكم عَلَى أرضِنَا

وتُطلقونَ أفعالَها حُرّةً

تمسحُالبَرارِي كأنها طاولة

تحرفُا لواديَ عن مجرَاه،

والوقتَ

ستَلفِّون حولَ يديه مُفردَاتِكم وتَمْضون

ستُسمّوننابأسماء

غيرِ الَّتييأتِي بِها التَّاريخُ إلَى بيوتِنا،

خفيفة الوطء كلّما خفّت علاقتنا بالمكانِ

أو شديدة الوقع كلّما لم نُطع مخيلاتِكم

ستعجبون لأننا عنيدون

ونضحك.. نضحكُ

لأنكّم تعجبون!

سيرتبك المترجمون منكم

عندما نغنّي للعروسِ في ليلتها

ويطلعُ الحنّاء على كفّها شجراً

لن يفهمواكيف تُشفي أصابعُ أمّي حيًّا كاملا من التهاب اللوزتينِ

وتُطعم قريةكاملة في العرس

لن يفقهالباحث ونأدعيةَ امرأة في الحصادِ

ولن يُدرك العارفون بالشرقِ

كيفَ يختمرعجين الجدّةِ من همسةٍ

أو كيف يروبُ الحليبُ،

سيذهبون في التأويلِ إلى آخره

ويعودو نبخفيّ ْ حنيْن

سنخرجُ منتحتِ مُفرداتكم كّما خرج النبعُ

ونُطلّ برؤوسنا كأزرار الفلّ من وراء السورِ

سنضحكُ كثيرً ا على خبلِ المُترجمين

ثمّ نبكي

سيكتب علماء الاجتماع منكم

ما يحلو

والمستشرقون.

سيرتّبناالباحثون منكمُ في الكُتبِ بالتسلسلِ

أسماؤنا في الهوامشِ

وتاريخنا في الهوامشِ

تصيرُ المعارفُ سجنًا

والعلومُ قوة ناعمةً

ناعمةً

لكلّ قاعدة ما يشذّ ـ نقولُ لكم

ونسخرُ منبؤس المُستشرقين والدارسينَ

ونمشي من الهامشِ إلى أنفسِنَا

نحدّث بعضنابلُغةٍ أفلتت من التبويبِ

من لُغةِ الوافدينَ إلَى وقتِنا

ونضحكُ،

ثم نبكي